Dinsdagboek: april 2003

Dinsdag 15 april 2003

11 uur fractievergadering. De nieuwe griffier van de Eerste Kamer komt even kennismaken. Lijkt me wel een aardige vent. Daarna de gebruikelijke agenda: terugblik op de kamer en commissies verleden week, laatste ‘finetuning’ voor de wat er vandaag staat te wachten en een vooruitblik op de komende weken. Dat is niet veel want de komende twee, wellicht drie weken zijn er op dinsdag geen vergaderingen. Het belangrijkste punt voor vandaag is de spoorwegwet. Namens ons voert Jos van der Lans het woord. Deze wet voorziet, om het simpel te stellen, de splitsing van de NS in verschillende bedrijven, met een gelijktijdige privatisering, van een wettelijke onderbouwing. Aangezien deze gang van zaken een van de belangrijkste oorzaken is van de teloorgang van de NS, zullen wij tegen deze wet stemmen.

De formatiecrisis wordt uitgebreid besproken. Natuurlijk gaan wij daar niet over, ook dit politieke primaat ligt bij de Tweede Kamer ‘aan de overzijde’, maar ieder heeft er wel een mening over. De PvdA boog te lang en deemoedig het hoofd voor het CDA dat na 8 jaar oppositie het arrogante machtsdenken nog lang niet heeft verleerd. Voor de verkiezingen riep Balkenende dat hij verder met de VVD wilde en tijdens de formatie bleef dat zijn leitmotiv. Ik blijf het ook raadselachtig vinden dat iedereen nu al maanden roept dat ‘de kiezers duidelijk hebben gesproken en een CDA/PvdA-kabinet willen’. Hoezo een CDA/PvdA-kabinet als de CDA de grootste partij wordt met de leuze dat ze verder wil met de VVD? De breuk in de formatie moet op het conto van het CDA worden geschreven, maar de PvdA had de lijdensweg wat korter kunnen maken. Interessant voor linkse politiek is nu welke conclusies de PvdA aan dit debacle verbindt. Erkent zij nu dat er door het CDA een politieke tweedeling is geschapen en dat het blijven hengelen naar de hand van het CDA een politieke zelfkastijding van de eerste orde is? Zal de PvdA de conclusie trekken dat het zaak wordt met GroenLinks en SP nu eindelijk eens serieus te praten over een coalitie van PvdA, GroenLinks en SP ter linker zijde? Niet met het doel om een partij te vormen, wel met het doel om samen met de vakbeweging, milieubeweging en organisaties van migranten, WAO’ers e.d. een maatschappelijke beweging te vormen die niet alleen oppositie voert tegen het te verwachten rechtse afbraakbeleid, maar ook een progressief alternatief ontwikkelt dat inzet kan zijn bij de volgende kamerverkiezingen.

De oorlog in Irak lijkt weggedrukt te worden door de formatieperikelen. De Amerikanen en Britten hebben langzamer dan van te voren voorspeld, maar sneller dan in het begin leek, het regime van Saddam Hussein ineen laten storten. De nationale, islamitische kaart die het regime leek te spelen, bleek pure bluf te zijn. De plunderingen en moorden die nu Irak teisteren, onderstrepen nog eens de waanzin van deze oorlog, die veel meer smerigheden en slachtoffers heeft opgeleverd dan de propagandaverhalen van de Amerikanen en Britten ons moeten doen geloven. Opvallend is dan ook de geringe blijdschap van de Irakezen. Een paar honderd mensen die voor Westerse camera’s staan te dansen in een stad van 5 miljoen inwoners... De meeste Irakezen lijken toch ook op het standpunt te staan: goed dat Saddam Hussein is verdwenen, maar liever niet op deze manier.

Dinsdag 1 april 2003

Vandaag weer een gewone vergaderdag. Nou ja, wat heet gewoon, als de aanvalsoorlog van Amerikanen en Britten op en in Irak onverdroten voortgaat. Zij het minder ‘voorspoedig’ dan Bush en Blair het voorspiegelden. Het blijft een duivels dilemma voor mensen zoals ik die Sadam noch Bush de overwinning gunnen, maar tegelijkertijd weten dat een langdurige (stadsguerilla)oorlog vele (burger)slachtoffers zal maken. Het naïeve geloof van de Amerikanen dat zij met bloemen door de Iraki’s zouden worden opgewacht. De op superioriteitsdenken gestoelde verwachting dat na deze bloedige oorlog de invoering van een democratie naar westers model een kiezersuitspraak oplevert die westersgezind is, in plaats van fundamentalistisch islamitisch. Het was  zo- dat geloof ik ook zeker- dat de meerderheid van Iraki's zijn anti-Sadam gevoelens pas zal uiten als zeker is dat zijn macht is gebroken. Maar het middel waartoe de Amerikanen en Britten eenzijdig gekozen hebben, oorlog, leidt er toe dat de nationalistische gevoelens in Irak de overhand krijgen. En dus krijgt Sadam langzaam maar zeker steun van stammen en bevolkingsgroepen die tot voor kort tegenstander van zijn dictatuur waren. Hoewel het illusoir is, gezien de cowboy-retoriek die ons uit het Pentagon dagelijks tegemoet tettert, blijft de beste oplossing: onmiddellijk stopzetting van deze aanvalsoorlog. Het slaatje dat Sadam daar uit zal slaan moet dan maar even voor lief worden genomen. Het schept nieuwe mogelijkheden voor de Verenigde Naties om langs diplomatieke weg de strijd te hervatten. Dat is altijd beter dan oorlog.

De fractievergadering begint met een ‘goed gesprek’ met Herman Meijer, de verse voorzitter van GroenLinks. Herman zet de plannen van het nieuwe partijbestuur uiteen en wij reageren daarop met suggesties, een enkele kritische noot en de uitgesproken wens om ook als Eerste Kamerleden van GroenLinks bij te springen waar nodig in het partijwerk.

Het enige agendapunt van de Eerste Kamer is een wet die de toegang van mensen met een handicap tot allerlei voorzieningen moet verbeteren. Het is echter een nogal schamele wet, waarin talrijke sectoren  en voorzieningen uit de samenleving ontbreken (sport, spel en recreatie, openbare gebouwen, andere onderwijsvoorzieningen dan het beroepsonderwijs). Onze man, Bob van Schijndel, hekelt de beperktheid van de wet. En maakt zich terecht ook druk over de Eerste Kamer zelf die niet bepaald voorop loopt. Er is een handvol rolstoelers die het debat wil bijwonen, maar aanvankelijk kunnen er maar twee de vergaderzaal in. Later blijkt er toch meer ruimte te zijn. Ook het organiseren van een doventolk op de publieke tribune lijkt voor de organisatie van de Eerste Kamer een brug te ver. Jammer. En voor verbetering vatbaar.