Dinsdagboek: februari 2003

Dinsdag  18 februari 2003

Zaterdag was het GroenLinks Congres, dat naast een nieuwe voorzitter (en partijbestuur) ook de lijst voor de Eerste Kamer heeft vastgesteld. De verkiezing van de nieuwe voorzitter kreeg de nodige publiciteit: Herman Meijer werd in menig krant geïnterviewd. De Eerste Kamerlijst werd nauwelijks genoemd: opnieuw een bewijs hoe onbeduidend de positie van de senaat is. In feite zijn kandidatenlijsten voor de Eerste Kamer geheime lijsten: een vrij bizar fenomeen in een democratie… Ik stond vijfde op de advieslijst van de kandidatencommissie, maar ging voor de eerste plek (zie dinsdagboek van vorige week). Die eerste plek haalde ik niet, maar wel de tweede.

Het wordt wat afgezaagd, maar vandaag is het wederom een rustige vergaderdag. Omdat de stroom wetsvoorstellen zo is opgedroogd, is besloten om tot de zomer eens in de twee weken te vergaderen. Ik mocht zowaar een vergadering van de fractievoorzitters bijwonen: zowel Wim de Boer als Diana de Wolff waren verhinderd. Met een duur woord heet dat ‘College van Senioren’, dat waakt over allerlei huishoudelijke zaken, de vergaderorde e.d. van de Eerste Kamer. Ik was al ingefluisterd dat iedereen op een vaste plek aan de vergadertafel zit en  ik kon mijn ordeverstorende genen nauwelijks in bedwang houden om niet pesterig op een andere plek te gaan zitten. Onze fractie had voorgesteld om de voorzitter van de Eerste Kamer, die met in de installatie van de nieuwe kamer in juni ook weer gekozen moet worden, uit de achterkamertjes te halen en een open procedure te volgen, net als in de Tweede Kamer sinds vorig jaar, dankzij Pim, het geval is.  In principe bleek iedereen het daar mee eens te zijn, zodat het nu nog een kwestie van uitwerking is hoe dat aangepakt gaat worden. Ook had GroenLinks een lange lijst met ‘verbeterpunten’ ingediend om de gang van zaken eens wat op te frissen. Daar gaat de komende maanden naar gekeken worden, waarbij andere fracties uiteraard ook met voorstellen kunnen komen.

Dinsdag 11 februari 2003

Het wordt steeds stiller in de senaat. Er zijn vandaag weinig kamerleden die het gebouw onveilig maken. De stroom wetsvoorstellen is praktisch opgedroogd na twee kabinetscrises en een interbellum van 87 dagen Balkenende. Er is geen plenaire vergadering. Er zijn slechts enkele commissies. En een vergadering van de werkgroep ‘kwaliteit wetgeving’, waar ik voor GroenLinks in zit. Deze werkgroep van kamerleden bekijkt hoe de senaat serieuzer werk kan maken van wetsevaluaties. Het is een trend dat er steeds meer wetten worden geëvalueerd, maar soms lijkt het een doekje voor het bloeden. Kritiek wordt dan door de regering afgekocht met de toezegging ‘maar de wet wordt toch geëvalueerd, dus als uw kritiek klopt, kunnen we daar alsnog iets aan doen’. De praktijk is echter dat er te weinig politieke aandacht is voor die wetsevaluaties. Vandaar deze werkgroep die onderzoekt of er een goede procedure ontwikkeld kan worden die er voor zorgt dat er wel een politiek moment komt, waarop evaluaties beoordeeld worden. Vandaag komen twee medewerkers van de Rekenkamer op bezoek. De Rekenkamer doet immers onderzoek naar de effectiviteit van beleid. Zij vertellen over de werkwijze van de Rekenkamer en de plek die het evalueren van wetten daarbij inneemt. Het is een informatieve bijeenkomst die de werkgroep sterkt in het idee op de goede weg te zijn.

Ik klets wat met enkele fractiegenoten over de het Congres van GroenLinks dat komende zaterdag o.a. de Eerste Kamerlijst vaststelt. De kandidatencommissie heeft college Diana de Wolff op de eerste plek gezet. Ik heb me ook gemeld voor de eerste plek. Valt er tenminste iets te kiezen voor het Congres. Democratie-weet-je-wel.

Klik hier voor mijn toelichting op mijn kandidatuur voor die eerste plaats.

Dinsdag 4 februari 2003

Ik heb koppijn, een griepje meldt zich, maar de plicht roept! Nou ja, dat klinkt heldhaftiger dan het is, want ik heb het uitzonderlijk rustig vandaag. Ik heb geen plenair debat en geen commissies. We praten in de fractie eerst even na over het advies van de kandidatencommissie voor de lijst van de Eerste Kamer, dat vorige week openbaar is gemaakt. Want volgende maand zijn er Provinciale Statenverkiezingen –en vervolgens kiezen de nieuwe Staten een nieuwe Eerste Kamer. Ik sta vijfde op de advieslijst. Wel een verkiesbare plaats, maar ik vind het te laag. Ik had me uitdrukkelijk voor de eerste plaats opgeworpen. Die heeft de commissie aan collega Diana de Wolff toegedacht. Ik heb lang moeten doorvragen bij de commissie waarom ze Diana een betere kandidaat dan mij vinden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat mijn ‘polemische stijl’ te weinig bindend zou zijn. Wat een onzin. Ik heb veertien jaar ervaring als fractievoorzitter op gemeenteraadsniveau (in Amsterdam en Bussum) en dat ging me uitstekend af. Discussies zijn in een fractie het broodnodige gist om standpunten te laten rijzen en daarna: -als het even kan- eensgezind aan de slag! Maar liever bewaar ik de polemiek voor de politieke tegenstanders: daar kan toch niks mis mee zijn? 15 februari beslist het congres van GroenLinks over de lijst. Het laatste woord is er nog niet over gezegd.

Belangrijkste punt voor onze fractie is de defensiebegroting, die als hamerstuk op de agenda staat. Omdat het kabinet demissionair is, worden er geen begrotingen van ministeries besproken. Maar er kan natuurlijk wel een stemverklaring worden afgegeven. We besluiten tegen te stemmen. Belangrijkste argumenten hiervoor zijn dat het aantal vredesmissies van vier naar drie wordt teruggebracht, terwijl juist die taak van het leger voor ons de enige zinnige is, en dat er veel geld wordt vrijgemaakt voor aanschaf van de JSF-straaljagers. En die aanschaf is overbodig. De fractie is unaniem tegen. Vorige jaren stemden we verdeeld: een meerderheid van vijf fractieleden (waaronder ik) stemde tegen, de overige voor. Het feit dat het aantal vredesmissies vermindert, was voor de voorstemmers reden nu ook tegen te zijn. En op de achtergrond speelt natuurlijk ook de oorlogsdreiging met Irak een rol.